Waarom ik op het podium mijn kleren uit deed, een joggingbroek aan en er een staande ovatie voor kreeg

Deze titel zou qua lengte wellicht niet misstaan in het oeuvre van Jonas Jonasson, de auteur van De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween. Het is alleen geen titel van een fictieve roman. Dit is echt gebeurd. Het ging zo.

Afgelopen donderdag gaf ik een lezing in de Schouwburg van Lochem voor 150 mensen uit het zakelijke netwerk van Stichting Welzijn Lochem. Vooraf had ik directeur Bram Buiting gevraagd of ik mocht experimenteren. En hij zei ja. Hij durfde dat aan. De held. Hij wist vermoedelijk niet waar je dan bij mij ja tegen zegt, maar daar kwamen hij en de bezoekers achter.

Het thema was veranderen en ik vertelde over dat veranderen het gevolg is van nieuwe dingen proberen en ervan leren. Dat je moet luisteren naar je buikpijn en verlangen. Ik las voor uit ‘Nouvelles Avontures de Goofy’ en had Saskia op het podium gezet om haar te laten vertellen over hoe zij nieuwe paden baant.

Cultuur

We hadden het ook over cultuur. Wat helpt wel en niet in verandering? En of het beeld dat je van de cultuur hebt nog wel klopt. Ik had daartoe een online vragenlijst gemaakt -de live mindcheck- om te meten wat het verschil is tussen wat de mensen in de zaal nu echt vinden en wat ze denken dat de groep vindt.

Op de vraag ‘Ik mag van mezelf leren hoe het moet’ antwoordde 98% ‘ja’

Op de vraag ‘In mijn omgeving mogen mensen leren hoe het moet’ kregen we slechts 73% ‘ja’.

Ze denken dus dat de groep minder leergierig is dan ze blijkt te zijn. Interessant om te weten, lijkt me, als je wilt veranderen. Er is dus meer ruimte om te leren dan je denkt. Dat helpt natuurlijk. Korte samenvatting: Alle antwoorden op de gestelde vragen gaven ruimte om te veranderen, merkten we. Je had die koppies moeten zien. En die reacties: ‘We zijn eigenlijk heel open minded’ en ‘We mogen veel meer proberen dan we zelf denken’. Wauw!

Jogging

Al een paar jaar droom ik ervan om een lezing te geven in een joggingbroek of zo. Iets causals. Want ik weet van heel veel mensen dat ze, zodra zij thuis komen van het werk, zich meteen omkleden en een joggingoutfit aan doen. Ik voorop natuurlijk. Als dat dan de voorkeurskleren zijn, waarom lopen we dan niet de hele dag in die kleren? Angst voor het oordeel van anderen? Toch een behoefte aan schoonheid hebben of voldoen aan een schoonheidsideaal? In mijn geval denk ik dat mensen me minder serieus nemen en ik minder impact heb dan in een jasje.

Deze lezing was mijn kans. Ik greep hem. Ik vond het doodeng en superleuk tegelijk…

Een van de vragen die ik in de lijst had gestopt was ‘Ik neem mensen zoals ze zijn, hoe ze erbij lopen doet er niet toe.’ en dezelfde vraag over wat ze denken dat de omgeving vindt. Wat bleek -en daar kwamen we live achter tijdens mijn lezing dus-

90% neemt mensen zoals ze zijn en ze denken dat slechts 54 % van de mensen dat doen.

Dat geeft dus ook ruimte, meer ruimte om je zelf te zijn, spraken we met elkaar, zaal en spreker, af als conclusie.

En hoe kun je beter anderen meekrijgen dan zelf de verandering voor te leven? Ik liet dus zien hoe je consequenties kunt verbinden aan datgene wat je leert en met een beetje durf iets kunt veranderen. Ik trok mijn kleren uit, trok mijn joggingpakje aan dat ik met enige vooruitziende blik in mijn decor had verwerkt, maakte een buiging en kreeg een staande ovatie.

Senk joe.

Nu nog een list verzinnen om een lezing te beginnen in joggingpak…