Organisatieontwikkeling met openhartigheid en eigen creativiteit. P2 durft dat en hoe.
Van ruimte voor de rivieren tot food innovatie en van de Veluwe tot smart urban mobility, de project- en procesmanagers van P2 zijn in die contreien al jaren graag geziene trekkers. Ik werkte al een paar jaar los-vast met deze club samen en afgelopen zomer kreeg ik ineens een heel bijzondere vraag van ze. Het was niet eens een vraag maar een gedeeld vermoeden. ‘Jij kunt ons helpen om meer bezield te werken, zodat wij mensen waarmee wij werken beter weten te raken. Daar liggen kansen voor ons beïnvloeders die wij zijn, laten we het onderzoeken.’
Fijn, voor mij om zo’n vertrouwen te krijgen. En wat een werkgever die dit haar mensen gunt! Maar hoe en waar te beginnen? Het laaghangende fruit was om met mensen die een concrete groeivraag hadden aan de slag te gaan als coach. Het leek directeur Marinda Gaillard en mij, heel intuïtief, een mooi idee om wat de coachees zouden gaan ontdekken aan het einde van het traject te delen met de rest van het zeventig-mensen-sterke bedrijf. En zij besloot gewoon mee te doen als deelnemer.
Daar zat ik dan een paar dagdelen per week in hun fonkelnieuwe duurzame houten kantoorpand in Utrecht. Lekker te coachen. En door daar te zijn, tussen hun mensen, te kijken en te luisteren naar hoe ze met elkaar omgingen, zag ik ineens een verband tussen wat de coachees als ontwikkelvraag hadden en welke ontwikkelkans P2 als club had: Als ze nog opener zouden kunnen zijn naar elkaar, dan zou het makkelijker zijn om elkaar eerder om hulp te vragen en de klant beter te kunnen helpen. Minder ‘Yes, I can’ en iets meer ‘Ik weet het nog niet’.
Ineens zag ik vanuit dat geziene verband iets moois voor me, uiteraard niet op een dinsdagochtend om 10 uur bij de koffie met koekjes, nee, op een donderdagnacht om kwart voor drie natuurlijk. Geïnspireerd en bezield schreef ik een mythisch verhaal waarin P2’ers zich in konden herkennen als ze dat zouden willen:
De Krijgers van het Leeuwenhart
Toen ik dit verhaal bij wijze van aftasten en moed verzamelen aan de coachees voorlas -normaal durfde ik dit soort verzinsels niet te delen- zag ik betovering in hun ogen. ‘Ja, dit gaat over ons’ en ‘He? Ik ben helemaal daar.’
Bevestigd in mijn vermoeden en met hun enthousiaste goedvinden durfden we het allemaal aan om dit verhaal te gebruiken als introductie bij het delen van de openhartige ontdekkingen van de coachees. Wat een moed.
Dit deden we dus bij de volgende clubhuisdag van P2, het ‘Open Huis.’ Zij kwamen met het thema: wanneer voel je je vrij?
Het is een koude en donkere vrijdagmiddag in december. Kleine groepjes P2’ers zitten door het hele land gezellig bij elkaar (corona, weet u) en zijn via een videocall met elkaar verbonden, als bij een mini songfestival. Eerst ruimte en aandacht voor de formaliteiten en dan… showtime! Uiteraard zit ik -tussen een paar gepokt en gemazelde P2-mannen met borrelnootjes en bier- gespannen te wachten hoe mijn verhaal valt. Dat vinden ze gelukkig heel mooi en herkenbaar. Maar dat verhaal, en het effect daarvan, verbleekt als een kassabon op een zomerse dag bij het zien en horen van de openhartige ontboezemingen van de coachees.
Want die zijn pas echt helemaal raak. Bezield. Kippenvel.
‘Ik wil zo creatief mogelijk zijn, maar ik durf al jaren niet meer te tekenen’ zegt een zelf-milde voice over terwijl de ene na de andere eigen tekening in beeld komt. Ze doet het weer! ‘En nu nodig ik jullie uit om ook een zelfportret te tekenen.’ En het gebeurt. Op al die plekken in het land.
+++
‘Ik voel me niet altijd vrij om te zeggen wat ik denk, ben te veel bezig met verwachtingen en drempeltjes dan echt te zeggen wat ik denk. Maar nu niet meer!’ zegt deze vrouw vol in de camera terwijl ze aan een kabelbaan hangt. ‘En ik vind dat wij als P2 meer moeten spelen!’ En ze geeft de kijkers de opdracht om te spelen.
Raak. Staan we ineens tikkertje te doen. ‘Dit heb ik al twintig jaar niet meer gedaan,’ straalt een van mijn bierbuddy’s.
+++
‘Ik weet het soms ook niet meer, waar ik de hoop op die betere wereld vandaan moet halen,’ klinkt het met soms bibberende en o zo oprecht vertwijfelde stem in het volgende fragment, ingesproken door Marinda. Het crunchgeluid van borrelnootjes stopt abrubt. Slikkende mannen naast me. Herkenning die ontluikt. Deze twijfel verbond hen al zonder dat ze dat wisten en de verbinding komt nu aan de oppervlakte.
‘Ik weet het soms ook niet meer’
+++
‘Ik durf vaak de harmonie in een groep niet te verbreken, wil iedereen altijd maar verbonden houden en zag daarom niet altijd wat ik denk,’ zegt de bebaarde man bij kaarslicht en een dekentje in het volgende filmpje. Zo herkenbaar voor de mannen naast me: ‘Soms moet je eigenlijk iemand uit een project bonjouren maar ja… ‘
+++
‘We hebben allemaal een bijzondere tijd gehad, zijn gegroeid als mens en het heeft ons als club geholpen, al weet ik niet precies hoe, het heeft zijn werk gedaan’ vertelt Marinda me achteraf. ‘En dat is helemaal top.’
Ik weet zelf ook niet hoe precies en hoef het ook niet weten, want we hebben het allemaal gevoeld. Raak is raak. Verbinding en groei zijn het gevolg van geraakt worden. Van openhartigheid. Van veiligheid bij elkaar. Van niet-weten. En van Lef met de L van Leeuwenhart.
Als je mensen groeien, dan groeit de organisatie. Het is zo simpel als dat.
Ook bij mij heeft deze tijd een erfenis: Ik ga me als coach en organisatieontwikkelaar nooit meer inhouden en alle verhalen en vormen die in me opkomen delen met mijn klanten. De verhalen en creativiteit van de mensen in de organisatie de ruimte geven. Het is niet voor niks dat ze er willen zijn. Ik ben nu eenmaal iemand die informatie die nog niet zichtbaar is in een tastbare vorm giet. En het soms dan pas snapt. That’s me, take it or leave it.
Bel me even als jij jouw organisatie wilt ontwikkelen met de creativiteit en openheid van jouw mensen.
Dank aan alle mensen bij P2 dat jullie verhaal zo mag reizen. Wat een werkgever!
+++
marinda gaillard moed openhartigheid p2 veiligheid verbinding