Geleerd van 7 Days of Inspiration

Het was in november 2009 dat Nils me vroeg om mee te gaan naar Seats 2 Meet. Het landelijke kernteam van 7 days of inspiration kwam daar bijeen om te overleggen. We hadden net Nijmegen in Dialoog voor het eerst georganiseerd, op basis van Social Overwaarde. Ik snapte niet goed wat 7 days was of moest worden en gelukkig ontdekte ik dat zij het ook nog niet precies wisten.

Dat niet weten bleek de kracht van het hele initiatief. Toen ik als stadscoördinator als eerste mocht beginnen in april 2010 was het verhaal nog steeds: we gaan Nederland upgraden, maar we weten nog niet hoe. Die toon, die openheid maakte het voor mij makkelijk om om hulp te vragen. Het uitdragen niet te weten gaf anderen die ik vroeg mee te doen de ruimte om zelf mooie ideeën in te brengen en plannen te bedenken hoe die waar te maken.

En het mocht mislukken, nog zo eentje. Dat gaf al die mensen die meededen de kans om risico’s te nemen, om van alles uit te proberen. En als je mag mislukken, dan is het weer extra makkelijk om om hulp te vragen als het nodig is. Je gaat niet af, je faalt niet.

Het ‘niet weten’ en het ‘mogen mislukken’, ontdekte ik, werkte nog krachtiger als je mensen onvoorwaardelijk vertrouwen geeft en overal invloed op. En volgens mij zijn vrijheid, vertrouwen en invloed uitingen van keiharde liefde. Ja, je leest het goed. Geen geknuffel (behalve soms) of slap gedoe, maar een vorm van liefde die anderen in hun kracht zet, deze krachten bundelt en zo blijkt dat onmogelijke dingen een stuk mogelijker zijn:

Social media in een ziekenhuis invoeren om patiënten te verbinden op basis van interesses in plaats van ziekte; een huis bouwen van spullen die over zijn, mensen in bedrijven elkaar meer laten waarderen, een democratische school opzetten waarin leerlingen en begeleiders samen ontdekken hoe je het best kan leren en ga zo maar door. Allemaal liefde. En dat vergeet ik bijna te melden hoe veel mensen en bedrijven en overheden iets gegeven hebben, iets dat ze over hadden, van laptops tot pallets, van websites tot een lap grond. Of een half uurtje koffie zetten bij een vergadering, alle beetjes hulp hielpen.

En ik? Ik leerde veel over samenwerken en organiseren zonder organisatie. Over hoe je mensen mee laat doen. Ook ontdekte ik dat hoe meer ik geef, hoe minder ik nodig heb. Hoe je kunt winnen door opvattingen los te laten en te verliezen. En hoe mensen zich door zich te verbinden aan positieve doelen er geen verschil meer is, het maakt niet uit wie je bent of wat je doet, of hoe je het doet. Het is okay.

Dit was misschien wel het mooiste jaar uit mijn leven. Ik heb een mooie reis gemaakt en onderweg zo veel moois gezien van zo veel mensen. Wauw. En of de projecten nu uiteindelijk lukken en wat er verder uit voort komt, om het even. Dit neemt niemand mij meer af, het kan niet eens, want het is niet van mij. Het is de liefde die ik heb ervaren die mij zachter en dus sterker heeft gemaakt.

Kom maar op, I love u!